DÀNTE ALDIGHIÉR - BALÀDA SÀNTA - Infèrno, V° cantàr, 97 – 142.

Tràt int’ el favelàr bèl nostràn de ìntra Livèntha tàrda e i sàss Piavesàn da Nerio De Carlo

“Ònde che e àcue del Pò
le sbrìsa stràche tèl màr Adriàn,
mì sòn nasèsta da cuèe bànde.

Còlpa mèa che jère bèa, un amòr
foghèra se à tacà su pàr sto-cuà
ch’el me è rènte, e la ne è ‘ndàda màl.

Amòr ch’el furìga e nòl sparànja pròpio njisùn
el me à fàt voltàr vìa màta pàr ‘sto-cuà
e mi sòn ‘ncòra cuà te e stèse condithiòn.

Còlpa de ‘sto amòr, sèn mòrti tùti dòi,
ma ànca Zàn-Zhòt al varà da patìr le sòe!”
‘Ste cuà le paròe che lòri i ne à dìt.

Co ò finì de scoltàr ‘ste àneme destrùte
me à venjèst de sbasàr la tèsta a picolòn
tànt che el conpagnadòr el me dìs: “’sa pènsi-tu-ti?”

E mi ghe rispònde: “Che brùta ròba intrigàda!
Cuànt se varà-li volèst bèn ‘sti pòre colònbi,
‘vànti de rivàr a ‘na mòrt tànt scaronjàda!”

Po’ dòpo mi pàrle co lòri: “Franzhèsca mèa càra,
tùt cuèl che ‘vè pasà voàltri, i patimènt
i fa piànzher el cuòr e me sènte màl ànca mi!

Còme è-a stàda po’ che voàltri vè vè inamorà,
tùt ‘sto incròzo de volèr-se bèn
de scondiòn, che nisùn i ‘vèa da savèr njènt?”

“L’è ‘na desgràthia ricordàr-se dei bèi tènp
co te s’è màl cjapà in te ‘ste condithiòn;
el to bàti-stràda ‘ste ròbe le sa bèn.

Ma se pròpio te vòl savèr-lo, còmodo
che ‘sta stòria la è prinzhipiàda,
te-a contarò mì co-e làgreme in tèi òcj.

Noàntri se jèra drìo un dì lèzher de gùsto
del Lanszlòt inamorà cò-a Dhenèvera.
Se jèra noàntri sòi e no se sospetèa de njènt.

‘Sto lèzher el ne à fàt sbisigàr-se in tèi òcj,
se ‘vèn desfà e pò deventàdi òra ròs, òra cjàri
fìn ch’el à printhipià a scjantidhàr.
Co s’èn rivàdi ‘ndòve che lòri dò i se basèa,
ànca lù, ch’el no se destàche mài da mì,
el me a basà de bòt i làvri co tànt tremòr.

Rufiàn el jèra el titòl del lìbro.
E traditòr cuèl che lo à scrivèst.
In te cuèl dì noàntri no ‘vèn lezhèst pì gnènt.”

Intànt che un de ‘sti moròsi el contèa ‘ste ròbe,
cheàltro el pianzhèa de pièn e mi tànt ò penà
e sòn stàt tànt màl che credèe de morìr.

E sòn cascà pàr tèra vìa còi mèi,
che dàl màl in cuòr me à vegnèst afàn.